Als ik tegen onverwachte gasten zeg “let niet op de troep”, dan bedoel ik ook echt: let alsjeblieft niet op de troep. Want op enig moment ligt de woonkamer bezaaid met tijdschriften, ligt de inhoud van een laatje waarin ik iets probeerde te vinden over de eettafel omdat ik ergens anders weer verder ging zoeken en staan er in de keuken nog wat spullen van het koken van de dag daarvoor die we nog moeten opbergen.

Laatst was de buurman onverwachts in ons huis. We waren die avond nog vrij laat naar een feest en onze hond was verdrietig en dus aan t piepen. Onze buren hebben een kopie van de huissleutel – dat is trouwens al meerdere malen heel handig gebleken. De buurman besloot hem gezelschap te houden (weten we in ieder geval zeker dat onze Gangster het bij het volgende late uitje weer op een piepen zal zetten) en ging bij ons tv kijken. Onze was hing aan een wasrek naast de eettafel, er stonden zeker drie paar schoenen verspreidt door de woonkamer, er had nog wel een stofdoek doorheen gekund en de keukenvloer kon ook nog wel een dweil gebruiken.

En dus beloof ik mezelf om het huis voortaan keurig opgeruimd te houden. Andere mensen hebben altijd zo'n keurig en fris huis, ik wil dat ook! Ik kijk s om me heen. De kussens op de bank liggen zielig in elkaar gedrukt in een hoekje van de bank en er staan lege koffiekopjes op de make-shift koffietafel. Ik weet dat de hondenmand beter even buiten kan luchten en de vensterbank lijkt wel een insectenkerkhof. Ik zucht, en kruip toch eerst even achter de computer. Straks maar dan.